Ik zocht rust...

Mijn verhaal 

De zoektocht naar mijzelf en de innerlijke rust

Volgens mijn moeder was ik in de wieg al boos aan het rond boksen en krijste ik er als baby al heel wat van af.

Op school / sport / verenigingen was ik altijd al anders, altijd ruzie, schoppen, knijpen, slaan, nooit geliefd bij de kinderen. Wel bij de leraren en de ouders, want ik kon me als een heel leuk, lief en super spontaan meisje voordoen, maar niets was minder waar.

In huis leed het hele gezin er onder, ik was op sommige momenten echt onhandelbaar, mijn ouders wisten soms niet hoe ze met mij om moesten gaan. Ik ging overal tegen in, ik sloeg met de deuren, wilde uit het leven stappen, ik bleef 6 weken van huis en ik ben in aanraking gekomen met de politie.  

Vanaf mijn twaalfde had ik zelf het benul dat er iets anders aan mij was, iets mis?!? Nee, zo wilde ik het niet noemen, gewoon anders.

Het ene moment was ik heeeel vrolijk, zo vrolijk dat mijn omgeving zich er aan irriteerde en  ze zoiets hadden van wat is nou eigenlijk de reden? En het andere moment was ik heel erg boos, kwaad en kwam er een heel warm gevoel in mijn maag, het leek wel een vuurkorf en hoe warmer het werd in mijn buik, hoe bozer wat zich uitte in schreeuwen, slaan, schoppen, huilen, ruzie maken en het rare was dat ik dat altijd deed in het bijzijn van de mensen waarvan ik het meeste hield. Het was een oorlog in mijn hoofd, ik zag scènes. Ik deed en zei dingen waar ik later spijt van kreeg. Ik had altijd schuldgevoelens en ik had altijd het gevoel dat ik anderen maar tot last was. Ik had geen rust. Zowel geen rust in mijn lichaam als in mijn hoofd. Dat was zo’n nare, verdrietige, zwarte en bovenal eenzame strijd. Ik kon niet alleen zijn, maar trapte mensen bij me vandaan. Ik zei dat het me speet, probeerde het uit te leggen, maar kon dat wel? Kun je een oorlog in je eigen hoofd uitleggen als jezelf niet eens weet waar het vandaan komt en wat de oorzaak er van is. Ik wist van mijzelf ook dat ik me slecht kon concentreren, altijd druk was, niet stil kon zitten, heel makkelijk contacten kon leggen, maar ik kon ze absoluut niet onderhouden, ik heb me erg eenzaam gevoeld.

Als kind nam ik al deel aan een kinderclubje voor mijn gedragsproblemen. Ik ben meerdere malen naar de huisarts geweest, ook samen met mijn ouders. Ik ben naar een maatschappelijk medewerker gestuurd, waar ik nog agressiever van werd. Ik heb lichttherapie geprobeerd voor een mogelijke winterdepressie. Er is me antidepressiva voorgeschreven, dat is zo makkelijk voor huisartsen, zoo weg met de klachten, next!! Ik heb deelgenomen aan een agressie regulerings therapie, maar niets mocht baten. Ik zakte steeds verder weg. Het was soms zo donker en ik had altijd een innerlijke strijd, altijd drukte en altijd opzoek naar die rust. 

In april 2009 had ik mijn kennismakingsgesprek met Susan Bertram. Ik kwam binnen en hing heel chaotisch mijn jas op. Ik deed mijn verhaal op mijn manier > aan 1 stuk door ratelen. Ik heb er de hele middag gezeten, er bestond even geen tijd meer. Susan maakte mijn zinnen op het laatst af en voor de allereerste keer in mijn leven voelde ik mij begrepen.

Uit de meting bleek dat ik adhd had en een klein tikkeltje hoogbegaafd was of zoals Susan het beschreef een Ferrari met de rem erop. Erg frustrerend en dat leidde soms tot bepaalde kortsluitingen in mijn hoofd.

Susan vroeg aan mij wat mijn wensen waren. Mijn antwoord op die vraag was maar 1 woord: Rust.

Ik fietste naar huis en de tranen van geluk biggelden over mijn wangen.

Ik voelde mij na ongeveer 10 sessies meer in balans. Dat is het gelukkigste moment in mijn leven > de kennismaking met mij zelf > van 2 persoonlijkheden naar 1 rustig, stabiel, oprecht, lief, vrolijk gelukkig en dankbaar persoon die het leven weer waardeert. Alle puzzelstukjes vielen in de loop van die weken in elkaar. Ik heb altijd gezegd dat de neurofeedback voor mij net op tijd is gekomen, anders weet ik niet of ik er nu nog was geweest.

Ik ben de behandelingen van Susan voor eeuwig dankbaar. Natuurlijk is het deels de neurofeedback, maar Susan heeft voor mij het lichtje weer aan gedaan en ze heeft mij het gevoel gegeven dat ze me begreep, ze heeft me handvaten gegeven en me in laten zien dat je situaties van meerdere kanten kunt bekijken. Dat alles heeft er voor gezorgd dat ik het leven heb gekregen waar ik zolang naar verlangd heb.

A. D. 

Enschede